"De stakingsbeweging in België typeert zich door volatiliteit, maar een structurele, neerwaartse trend zoals in andere Europese landen blijft voorlopig uit. Pieken in de stakingsactiviteit houden vooral verband met nationale of algemene stakingen, waarbij deze laatste deel blijven uitmaken van het actierepertoire van de Belgische vakbonden. Hoewel vanuit een longitudinaal perspectief het aantal stakingsdagen vandaag historisch laag ligt, zijn er relatief meer stakingsdagen in het tweede decennium van de 21ste eeuw in vergelijking met de jaren aan het begin van het nieuwe millennium. Stakingen in de publieke sector als reactie op besparingsmaatregelen na de financiële crisis en een sterk gekrompen onderhandelingsmarge voor de sociale gesprekpartners na de verstrenging van de Loonnormwet in 2017 zijn belangrijke verklaringen hiervoor. Verder is er naast regionale heterogeniteit, met behoorlijk meer stakingsdagen in de provincies Henegouwen en Luik, ook variatie in de stakingsgevoeligheid tussen de economische sectoren. De publieke sector, andere dienstverlenende sectoren (de diensten aan ondernemingen en personen en de distributie), en de voedingsindustrie maken opgeld, terwijl de social profit, transport en logistiek en twee sectoren in de industrie – de chemie- en petroleum- en de metaalindustrie – als vanouds een belangrijk aandeel in de stakingsbeweging innemen. "

Support: Digital